Met de stroom mee gaan, is misschien wel de grootste levenskunst die je kunt bedenken. Voor mij geldt dat in elk geval wel. Het leuke is dat je er voor je oefening niet naar op zoek hoeft te gaan. Elke dag zijn er gelegenheden te over..
Minder leuk is dat je het er behoorlijk moeilijk kunt hebben. Want, hoe pak je het iedere keer weer op de beste manier aan? Ook ik ken natuurlijk die momenten dat ik geneigd ben om me te verzetten tegen wat het leven voor me in petto heeft. Dat kan een onvoorstelbare worsteling zijn.
Aanvaarden
De kunst is steeds opnieuw te beginnen, in alles wat je doet. Neem voeding tot je alsof je voor het eerst eet. Drink water alsof je de smaak ervan niet eerder op je lippen gevoeld hebt. Slaap zoals je nog nooit geslapen hebt. Aanvaardt bij dit alles hoe het deze keer voor je is.
Je kunt dit voor jezelf concreet maken door je een situatie voor te stellen waarbij iets anders loopt dan je had gedacht. Dit kan een situatie zijn waarop geen invloed hebt. Met de stroom mee gaan ligt dan voor je gevoel niet zo voor de hand.
Voorbeeld
Met een voorbeeld maak ik dit plaatje nog meer compleet voor je. Kort geleden was ik namelijk bezig met het boeken van een vakantie. Van tevoren had ik alles tot in detail uitgedacht. Het enige wat me nog te doen stond, was stap voor stap alle onderdeeltjes regelen.
Bij het boeken van de vliegreis was er echter een onverwachte wending. De website van de vliegmaatschappij stond mij niet toe mijn trip te organiseren zoals ik van plan was te doen. Die middag heb ik tijden lang zitten proberen om toch te komen tot wat zich in mijn hoofd had vastgezet.
De stoom kwam op een gegeven moment zo’n beetje uit mijn oren. Mijn hersenen draaiden overuren om toch een manier te vinden om naar mijn hand te zetten wat duidelijk niet ging.
Vriend
Degene die mij uiteindelijk hielp uit deze impasse te komen was mijn vriend Martijn. Hij merkte wel aan me hoe laat het was. Met wat figuurlijk sjorren en trekken kreeg hij me zover een stapje opzij te doen. Dit stapje opzij kun je overigens vrij letterlijk nemen. Ik moest echt achter de computer vandaan komen, voordat ik ook geestelijk de gewenste afstand kon nemen.
Pas vanaf dat moment keek ik er op een andere manier naar. Ik zag mijzelf en de situatie waarin ik was beland. Mijn bereidheid om met de stroom mee te gaan kwam overigens pas een tijdje later. Ook een ervaren yogaleraar heeft niet altijd onmiddellijk resultaat.
Om jezelf kunnen lachen
Een verworvenheid van mijn regelmatige oefenen was overigens wel dat ik vrij snel kon lachen om wat ik bij mezelf zag. ‘Here we go again’, dacht ik. Inmiddels weet ik: met sommige dingen ben je tot het einde van je leven niet klaar.
Lees je het met herkenning of zou je hebben gekozen voor een totaal andere aanpak? Kortom: hoe pak jij dergelijke dingen aan?
Deel je ervaring!