Nature of nurture

Wanneer komt je gedrag voort uit wat je geleerd hebt: van je ouders of vanuit je omgeving? En wanneer komt het echt voort uit jezelf? Dit is in het kort de kwestie van nature of nurture. Voor yoga is het ook een interessant vraagstuk. Ik ga er daarom hier graag wat verder op in.

In dit verband hangt nature en nurture samen met de aloude vraag: wie ben ik? Wat maakt dat ik ik ben en jij jij? Is er sprake van een soort gemene deler? Oftewel komen wij allemaal voort uit dezelfde bron?

Dit zijn vragen die vallen onder de noemer van de kip en het ei. Ik kan dit wat meer beeldend maken in relatie tot Pasen. Een ei voor Pasen kun je beschilderen met allerlei kleuren. De kern van het ei blijft echter hoe dan ook geel.

Grapje

Je ziet het: ik houd wel van een lolletje. Tegelijkertijd is het voor mij echter ook een serieuze grap. De vraag naar de kern van ons wezen is er een die me bezighoudt. Ik stel de vraag overigens niet zozeer in de letterlijke zin.

Uit ervaring weet ik namelijk dat het rationele uiteindelijk niet hele verhaal is. Het is een beetje als bij een auditie voor de toneelschool. Ik oefen als het ware in het belichamen van de kern van het (gebakken) ei.

Alle gekheid op een stokje… Zit die kern van mij ook in jou? Is er onder onze aangeleerde manieren een kern van nature met een universeel karakter? Voortkomend uit een soort eeuwig Zijn?

Cultuur

Deze hele kwestie kun je ook bezien vanuit ons hedendaagse, 21e-eeuwse cultuurgoed. Nature en culture, als we toch in het Engels bezig zijn. In onze cultuur zijn we namelijk niet zo gewend om onszelf zo holistisch te bekijken. Holisme is een mooi woord voor behorend tot een groter geheel.

Onze cultuur is vooral gericht op het denken, op redeneren vanuit de rationaliteit in ons brein. Dat er ook nog iets zou kunnen zijn dat weer ons brein stuurt, is een moeilijk te verkopen praatje. Zeker in wetenschappelijke kringen krijg je wat dit betreft niet zo gauw de handen op elkaar.

Ook als je het hebt over spiritualiteit in de media is er doorgaans een rationeel wantrouwen. Dit uit zich dan vaak in de vorm van een snel, niet zelden denigrerend oordeel. Ik denk dus ik ben, is nog steeds meer geaccepteerd.

Nature en nurture

Kunnen wij hier komen tot een conclusie in het nature- en nurture-debat? Wat mij betreft wel. Woorden zijn hier echter een lastig. Het onderscheid tussen nature en nurture kun je namelijk alleen zelf ondervinden. Alleen vanuit eigen, doorleefde ervaring kun je hier komen tot de grond van de zaak.

Ga er daarom binnenkort eens goed voor zitten, met je ogen open of dicht. Kijk of je in stilte kunt afstemmen op wie jij nu eigenlijk bent in de kern. Ik kan me voorstellen dat je hier niet meteen uitkomt maar hé, dit is ook een belangrijke vraag! Het lijkt me de moeite waard om er wat meer tijd aan te besteden. Als ik wat voor je kan doen dan hoor ik het graag.