Geld stinkt (niet)

Geef een reaktie

Geld stinkt (niet)Spiritualiteit en geld is al van oudsher een lastige combinatie. Mag je geld vragen voor je diensten als leraar of verlies je daarmee meteen je autoriteit? Je representeert immers het hogere. Je zult ook moeten leven, want uiteindelijk ben je ook maar een mens.

Hoe kun je hier nu het beste mee omgaan? Zowel als leraar, maar eveneens als leerling. Ben je als leraar nog geloofwaardig als je geld aanneemt voor wat je doet? En kun je, als leerling, een leraar nog vertrouwen als deze een vergoeding aan je vraagt?

Titel

De titel van dit stukje brengt mij terug naar mijn jaren als gymnasiaste, in de tweede helft van de jaren ’80. Tijdens een van de lessen Latijn leerde ik over een Romeinse keizer die op het geld van zijn tijd een tekst liet zetten: pecunia non olet. Oftewel, geld stinkt niet.

Hij moet gedacht hebben dat met wat voor een vies gezicht wij ook naar geld en bezit kunnen kijken, we hebben het toch nodig. Gewoonweg voor ons bestaansonderhoud.

Eerlijk gezegd vind ik dit wel een gezonde, nuchtere kijk op de zaken. Je kunt wel (figuurlijk) spugen op het materiële, je hebt wel een lichaam waarvoor moet worden gezorgd. Eten, drinken, kleding en onderdak: je kunt redelijkerwijs niet zonder in de wereld van deze tijd.

Bedelnap

Misschien zou het anders zijn geweest als je in een ander deel van de wereld had gewoond of in een andere tijd. In een land als India lopen overigens nog steeds mannen rond met slechts een lendendoek, een stok en een bedelnap.

Deze mannen heten sadhu’s en kun je zien als een soort reizende monniken. Zij reizen te voet en leven van giften. In theorie is geld voor hen overigens helemaal geen issue, aangezien zij niet deelnemen aan het reguliere geldverkeer.

Ik zeg in theorie, want ik kan me voorstellen dat deze sadhu’s vast ook menselijke verlangens hebben.

Alleen maar mensen

Het lijkt overigens wel eens alsof spirituele leraren niet echt menselijk mogen zijn. Zij moeten zich gedragen als een soort heiligen. De lat ligt dan zo wel heel hoog. Vinden deze leraren het zelf ook nodig om op zo’n voetstuk te worden gezet? Of is het vooral de omgeving die dit doet?

In de praktijk vragen leraren of organisatoren van spirituele activiteiten vaak om een donatie. Dit lijkt een handige manier om geldelijk verkeer een beetje te omzeilen. Dat lijkt mij ook geen bezwaar.

Het is voor mij wel een vraag of we met zijn allen niet wat te spastisch doen. Moeten we niet gewoon erkennen dat ook leraren mensen zijn en dat zij ook materiële behoeften hebben?

Misbruik voorkomen

Natuurlijk wil ik hiermee niet zeggen dat spirituele leraren nu maar ongeremd financieel een slaatje moeten gaan slaan uit hun activiteiten. In alle redelijkheid moet het echter toch voor hen mogelijk zijn om ook materieel voorzien te zijn van wat ze nodig hebben.

Moet je hier dan precieze maatstaven voor aanleggen, in de vorm van een soort minimumloon? Ik moet zeggen dat ik dat wel een grappige gedachte vind. Zo praktisch en diep nadenken over deze kwestie is voor dit ‘heilige’ toch ook wel weer een beetje profaan.

Geef een reaktie