Misschien vind jij yoga maar een zweverig gedoe, met veel kaarsjes en wierook. Of anders hoor je deze mening vast wel eens in je naaste omgeving. Is yoga echt zweverig of noemen mensen het alleen zo omdat ze niet precies weten wat het is?
Zelf wist ik ook lange tijd niet precies wat yoga nou inhield. Een beetje rekken en strekken, in hogere sferen. Serieus kijkende mensen, in lange hippiegewaden en ook wel: vrijheid blijheid en een taalgebruik van weet je wel, weet je niet.
India
Tijdens mijn langdurige verblijven in Noord-India heb ik wel mensen gezien die aan yoga deden. Ook zag ik regelmatig groepjes zitten, rondom een leraar of een goeroe. Voor mij hoefde dat allemaal niet zo en zeker niet het gedeelte van going native, dus een beetje de mensen daar nadoen in kleding en met zweverig geneuzel.
Een spirituele leraar volgen is sowieso nooit zo mijn ding geweest. Daarvoor ben ik waarschijnlijk te zelfstandig en eigengereid. Ik geloof er ook niet zo in dat een ander voor mij zou moeten bedenken wat voor mij het juiste is om te doen.
Dat wil overigens niet zeggen dat iemand me niet buitengewoon kan inspireren. Je heil zoeken in een persoon is echter niet iets voor mij. Hoe dat voor een ander is, daar heb ik geen oordeel over. Dat weet ik gewoon niet.
De vraag
Op de vraag of yoga nu echt zweverig is, heb ik nog geen antwoord gegeven. Het woord zweverig lijkt me samenhangen met iets dat niet zo goed grijpbaar is. Het glipt je door de vingers, je kunt er niet zoveel mee.
Zou yoga voor jou wellicht iets minder zweverig worden als je er meer vanaf wist?
Je voelt waarschijnlijk al een beetje aankomen dat deze laatste vraag van mijn kant retorisch van karakter is. Oftewel, in mijn optiek komt de term zweverig vooral voort uit een niet weten wat het inhoudt. Wat je niet kent daar moet je meestal niet veel van hebben. Daar bestaat zelfs een mooi spreekwoord over.
Ben jij bereid om nader te kijken naar yoga en spiritualiteit om te zien of het werkelijk zo zweverig en ongrijpbaar is als je altijd hebt gedacht?
Ben je bereid om met nieuwe ogen en een frisse blik te bekijken hoe een en ander echt in elkaar zit?
Loslaten
Grappig, deze twee vragen brengen mij terug naar de eerste dag van mijn vierjarige yoga-opleiding. Aan de voeten van mijn yogaleraar (dus toch!). De eerste vraag die de yogaleraar aan zijn leerlingen stelde, was: Ben je bereid om los te laten? Het mooie is dat deze vraag tot op de dag van vandaag zijn gelding heeft gehouden.
Wat hij ons vervolgens vrijwel als eerste oefening liet doen was staan in Berghouding. Stevig, met beide voeten op de grond. Heel concreet, direct en tastbaar voelen hoe het in je lichaam voorstaat. Reken maar dat geen van de aanwezigen daar omheen kon. Hoe simpel en eenvoudig Berghouding ook op het eerste gezicht lijkt.
Al wat nieuwsgieriger geworden?